Z art. 45 § 1 KP wynika zasada rozstrzygania sprawy o roszczenia wskazane w tym przepisie zgodnie z żądaniem poszkodowanego pracownika. Z tego względu zasądzenie odszkodowania w miejsce żądanego przywrócenia do pracy może nastąpić wyjątkowo, gdy przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe.
Pracodawca, który wskazuje nieprawdziwą przyczynę rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem, z reguły nie może przeciwstawić żądaniu przywrócenia do pracy twierdzenia o niecelowości uwzględnienia tego żądania. W takim wypadku zasądzenie odszkodowania, zamiast żądanego przywrócenia do pracy, może nastąpić tylko w razie stwierdzenia niemożliwości przywrócenia do pracy, stwierdzenie samej niecelowości przywrócenia nie jest wystarczające.
Likwidacja stanowiska pracy w sytuacji, gdy zadania związane z tym stanowiskiem są nadal realizowane w zakładzie pracy, nie może być uznana za podstawę stwierdzenia niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach.
Reasumując:
- W przypadku wypowiedzenia naruszającego przepisy lub nieuzasadnionego to pracownik decyduje, którego z roszczeń się domaga.
- Zasądzenie odszkodowania w miejsce żądanego przywrócenia do pracy może nastąpić wyjątkowo, gdy przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe.
- Gdy przyczyna wypowiedzenia podana przez pracodawcę jest nieprawdziwa nie można uznać, że żądanie przywrócenia do pracy jest niecelowe.
- Z kolei kontynuacja realizowania u pracodawcy zadań, takich jak związanych ze zlikwidowanym stanowiskiem pracy, wyklucza możliwość uznania, że przywrócenie do pracy jest niemożliwe.
