Zgodnie z ogólną zasadą to pracodawca ubiega się o dokumenty legalizujące pracę cudzoziemców w Polsce. Przykładowo, jeśli pracodawca chciałby zatrudnić cudzoziemca w oparciu o zezwolenie na pracę, to właśnie on powinien wystosować do odpowiedniego organu wniosek o wydanie takiego zezwolenia. W takiej sytuacji pracownik powinien zalegalizować swój pobyt w Polsce we własnym zakresie. W konsekwencji, pracownik ubiega się o dokumenty legalizujące jego pobyt, a pracodawca występuje o dokumenty legalizujące pracę cudzoziemca.
Co w przypadku zezwolenia na pobyt czasowy i pracę?
Niestety zezwolenie na pobyt czasowy i pracę często jest mylone ze „zwykłym” zezwoleniem na pracę. Jest to poważny błąd, bowiem zezwolenie na pobyt czasowy i pracę jest jednym z typów zezwolenia na pobyt czasowy. Oznacza to, że inne – w porównaniu do zezwolenia na pracę – są uprawnienia wynikające z takiego dokumentu, jak również inny jest tryb ubiegania się o taki dokument.
Najważniejsza różnica polega na tym, że zezwolenie na pobyt czasowy i pracę jest dokumentem legalizującym nie tylko pracę, ale również pobyt cudzoziemca w Polsce. W konsekwencji, na podstawie jednego dokumentu cudzoziemiec może w Polsce legalnie przebywać, a przy tym legalnie pracować. Z tego powodu zezwolenie na pobyt czasowy i pracę określa się mianem zezwolenia jednolitego.
Kto zatem składa wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę?
Aby cudzoziemiec otrzymał zezwolenie jednolite musi zostać złożony wniosek o jego wydanie, który składa właśnie cudzoziemiec. Pracodawca nie składa żadnych własnych wniosków w tym zakresie. Jego udział ogranicza się jedynie do wypełnienia tzw. załącznika nr 1, który cudzoziemiec dołącza do składanego przez siebie wniosku. Wspomniany załącznik określa podstawowe informacje dotyczące pracodawcy oraz pracy, która ma zostać powierzona cudzoziemcowi. Z tego względu załącznik nr 1 do wniosku o wydanie zezwolenia jednolitego powinien zostać wypełniony i podpisany przez pracodawcę.
