Wspólnie uzgodnione stanowisko organizacji związkowych, o którym mowa w ustawie o związkach zawodowych przy okazji ustalania m.in. aktów prawa wewnętrznego winno być sformułowane w jednym piśmie kierowanym do pracodawcy.
Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w wyroku z 8 stycznia 2025 r. w sprawie o sygn. II PSKP 43/23. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „wspólnie uzgodnione stanowisko” oznacza stanowisko ustalone przez przedstawicieli wszystkich organizacji związkowych albo przynajmniej organizacji reprezentatywnych, tożsame co do treści i zawarte w jednym piśmie adresowanym do pracodawcy. Wspólnie uzgodnionym stanowiskiem nie są stanowiska odrębne i samodzielnie zajęte przez poszczególne organizacje związkowe.
Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że pracodawca musi mieć pewność co do stosunku poszczególnych organizacji związkowych do prezentowanych im do uzgodnienia regulacji zakładowego prawa pracy. Pewności takiej nie dają mu natomiast stanowiska zawarte w odrębnych pismach poszczególnych zakładowych organizacji związkowych, nawet gdyby treść owych pism sugerowała zbliżone stanowiska tych organizacji. Od tego, jakie jest rzeczywiste (wspólne) stanowisko organizacji związkowych, zależy natomiast dalszy tok procedowania przez pracodawcę owych regulacji. Jeśli bowiem organizacje związkowe przedstawią pracodawcy wspólnie uzgodnione (czyli wspólne, jednolite) negatywne stanowisko, to pracodawca nie ma możliwości samodzielnego wydania regulaminu bądź przeprowadzenia zmian w tym regulaminie i musi prowadzić dalsze uzgodnienia z organizacjami związkowymi. Z kolei odrębne stanowiska tych organizacji upoważniają pracodawcę do samodzielnego i legalnego podjęcia przezeń decyzji w przedmiocie wydania regulaminu lub dokonania w nim zmian.
