Aby pracodawca mógł rozwiązać stosunek pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (tzw. „dyscyplinarka”) muszą być spełnione dwa warunki.
Działanie lub zaniechanie pracownika musi być:
- bezprawne = naruszać jego obowiązki
- zawinione = sprawca musi wykazywać określony stosunek psychiczny do skutków swojego zachowania w postaci winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa
Generalnie opuszczenie przez pracownika pracy przed jej zakończeniem (przed zakończeniem dniówki roboczej) bez uzyskania na to zgody pracodawcy (przełożonego), a nawet bez podjęcia próby uzyskania takiej zgody, jest bezprawne, tj. naruszające podstawowy obowiązek pracowniczy.
Jeżeli jednak pracownik wykona swoje zadania, przewidziane na ten dzień i zachodzą szczególne okoliczności (np. związane ze stanem zdrowia, samopoczuciem, koniecznością skorzystania z porady lub pomocy lekarza) to jego nastawienie do naruszenia obowiązku obecności nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo.
W konsekwencji nie jest uzasadnione zastosowanie przez pracodawcę art. 52 § 1 pkt 1 k.p.
Reasumując:
- Dyscyplinarne rozwiązanie stosunku pracy musi być stosowane wyjątkowo i z ostrożnością.
- Ocenie podlega nie tylko naruszenie obowiązków, ale także „ciężkość” – nastawienie psychiczne pracownika.
